Apollo 11, 40 jaar later

Soms zijn er van die gebeurtenissen waardoor je denkt: ”’shit, ik word echt oud!”. Zoals nu de aandacht in de media voor het feit dat 40 jaar geleden (!) de 1e mens op de maan landde. “Jezus, alweer 40 jaar geleden??!” schrik ik dan. Ik herinner het me namelijk als de dag van gisteren. Vreselijk spannend was dat. Gebiologeerd keek ik tot diep in de nacht naar de uiteenzettingen van Apollo Henkie. Samen met m’n vader. (M’n moeder niet, die is er nog steeds heilig van overtuigd dat het in een studio in scene gezet is).

Ik geloofde echt dat nu de toekomst zou beginnen, en dat ik zeker nog zou meemaken dat een tripje naar de maan zo gewoon was als een weekendje Ameland. De verovering van de ruimte zou nu beginnen! Sprong in het heelal, maar dan echt!
Hadden andere kinderen posters van popidolen op hun kamer, ik had jarenlang een grote poster boven m’n bed van Neil Armstrong die de eerste voet op de maan zette. 21 juli 1969, 02.56 UTC stond eronder.

Nu, 40 jaar later, lijkt de maan, laat staan de sterren, verder dan ooit. Hoewel, een aantal landen, Japan, China, India en de VS zelf, hebben al wel aangekondigd plannen te hebben om weer naar de maan te gaan. Of ….misschien moet ik ook hier m’n hoop vestigen op Google..
Google? Ja, Google!
De terugkeer naar de maan is een onderdeel van de Google Lunar X Prize, een wedstrijd die door Google wordt gesponsord. Het bedrijf looft 30 miljoen dollar uit aan de eerste twee teams die een mobiele robot op de maan weten te laten landen en in staat zijn om foto's en andere gegevens terug naar Aarde te zenden. (www.googlelunarxprize.org)

Ondertussen is ook NASA bezig met plannen voor een nieuwe bemande missie naar de maan, die rond 2020 plaats zou moeten vinden. Reken maar dat ik dan als oudje van 62 weer gespannen alles op de voet zal volgen.

Star Trek Tattoo

Al jaren een heimelijke wens en nu eindelijk de stoute schoenen aangetrokken: ik heb een tattoo!
Hans is er vreselijk tegen, vindt het superordi, en is bang dat ik er spijt van krijg, maar ik vind ‘m zelf erg ‘cool’.
Het is het Star trek symbool. Wel origineel, toch? De kans dat ik daar spijt van krijg, lijkt me vrij klein: ik ben al fan sinds de zestiger jaren tenslotte.

En het is ook een soort ‘grapje’: als me nu iets te eng of te heftig wordt, hoef ik alleen maar op m’n linkerarm te klikken en ik ‘beam up’ naar veiliger oorden (werkte het maar werkelijk zo…)
En... het ontkracht het idee dat keurige bibliothecarissen geen tatoeages hebben ;-)

Het zetten viel trouwen 100% mee, je voelt het wel, maar doet niet echt pijn. En napijn heb je al helemaal niet.
Scheelt vast wel waar je het laat zetten, maar een bovenarm is niet zo gevoelig blijkbaar.

Hans moet nog subtiel voorbereid worden, maar de volgende staat ook al op m’n verlanglijstje: het IDIC symbool (op een schouderblad denk ik).
(IDIC= Infinite Diversity in Infinite Combinations, the name of a prestigious Vulcan award of merit, celebrating the vast array of variables in the universe – the sea of possibility that a Vulcan-trained mind can navigate)

Muizenissen

Zaten we net lui onderuit naar RTL Boulevard te kijken, toen ik ineens wat zag bewegen.
Ja hoor, weer een muis!

Onze Nynke heeft de onhebbelijke gewoonte muizen mee naar huis te nemen. Maar als ze niet meer bewegen, zijn ze niet leuk meer, en gaat ‘ie op zoek naar nieuwe prooi. Nou zijn muizen ook niet gek, dus die houden zich dood, maar … zijn dan nog in leven, more or less . En als Nynke haar hielen geeft gelicht zoeken ze een veilig heenkomen onder het dressoir of de glazenkast.
Normaal heb je een kat om van muizen af te zijn, maar nee, wij hebben juist dankzij de kat een huis MET muizen!!

We hebben geprobeerd deze muis te vangen, maar hij was ons veel te snel af. Deze was duidelijk nog erg springlevend.
Er zat dus niks anders op dan te wachten tot onze huismoordenaar, die even een blokje om was, terug zou keren.
Na een half uur kwam ze thuis, met ..alweer een muis. Die eerst afgepakt en haar toen aan het werk gezet.
Het commando ‘pak ze’ snapt ze inmiddels wel aardig. Ze ging meteen alert rondkijken en snuiven, Maar in een heel andere hoek van de kamer dan waar wij het laatst de muis hadden gespot, dus we dachten dat het meer show was. En geen muis meer te zien natuurlijk.
Ze bleef echter waakzaam wachten, en ja hoor: na een kwartier piepte de muis onder een kast vandaan. Wat ook meteen het laatste wat ‘ie deed, want als een raket schoot Nynke naar voren: einde muis.

OK, heel zielig voor de muis, maar de enige manier om zo’n dier te vangen, want voor ons was ‘ie veel te snel.
Ik hou alleen m’n hart vast voor als we straks met vakantie zijn. Ik moet er niet aan denken hoeveel muizen Nynke in die 12 dagen wel niet binnen een thuis geeft…

Blij met Obama

Zoals al verwacht en gehoopt, is Barack Obama president van de VS geworden. Historisch voor 'black America', zegt iedereen.
En dat is het ongetwijfeld, maar ...
in een heel ander opzicht ook historisch voor mij:
voor het eerst een Amerikaanse president die jonger is dan ik (hij is van 1961)..

Of ik daar nou vrolijk van moet worden? Is wel even wennen.

Was ik qua leeftijd wellicht toch beter af geweest met die al stokoude McCain. Hoewel.die staat al zo dicht bij z'n graf, dat je dan het risico zou lopen dat het halverwege het termijn toch nog Sarah Palin zou worden, en die is zelfs nog jonger dan Obama (1964).

En vooral is zij een ongelooflijk eng mens: tegen abortus, tegen homo's, gelooft in creationisme (!)
En ...ze doet aan boekcensuur: ze heeft tijdens haar gouverneurschap in Alaska geprobeerd haar onwelgevallige boeken uit de bibliotheek te weren, en ontsloeg de bibliothecaresse toen die dat weigerde.

Nee, we mogen blij zijn met Obama. Hebben die Amerikanen, die nogal een traditie hebben van steeds de slechtste kandidaat te kiezen, toch een keer het licht gezien.

De wereld wordt hiermee hopelijk weer een beetje 'a better place'.

m'n poten

het is nu 14 dagen na de tocht naar Macchu Picchu en m'n voeten zijn nog steeds vol muskietenbeten. Het jeukt nog like hell. Azaron helpt niet genoeg.